"Bugün oturdum ölümü düşündüm" Ahmet Erhan

 Bunu düşünen kaç kişiyiz?




!

FAKAT KAHROLAN MAHALLELİ

Ve bir gün daha bitiyor biz konuşmadan

Sokağa doluşuyor birkaç evsiz kedi

Karşı komşu kovalıyor onları

Sen olmayınca kediler perişan

Çiçek adları ezberliyorum boyuna

Sardunyalar, zambaklar ve bir de orkideler var

Diğerlerini tutamıyorum aklımda

Papatyaları ve gülleri ise hiç sevmiyorum

Yeni tarifler öğreniyorum

Geziyorum da durmadan

Şiir okuyorum, en çok şiir

Anlayacağın yani, iyi bakıyorum kendime

Mezarlığa gidiyorum

Ezberlediğim çiçekleri ekiyorum her birine, tek tek

Kendi ellerimle ölüme meydan okuyorum

Sonra gün bitiyor

Kim galip kim mağlup bilmeden geceye karışıyorum

Zaten sesini de hiç duymuyorum

Bakkal Rıza Amca sorup duruyor seni

Her seferinde acı verse de “o gitti” diyorum

Hemen paylıyor, neden ona hoşça kal bile demeden gitmişsin diye

Diyemiyorum ki, bana son bir kez dönüp bakmadı bile

Bir çift “hoşça kal” kelimesi bunun yanında nedir ki?

Mahallenin çocukları kırgın sana

Özellikle de en küçükleri

Ne bir masal okuyanları varmış,

Ne de saçlarından öpenleri

Ben de okuyorum, ben de öpüyorum tıpkı senin gibi

Ama kanmıyor hiç biri

Bu beni neden terk edip gittiğinin şiiri değil

Sakın yanlış anlama

Ben alıştım yokluğuna da;

Fakat kahrolan mahalleli

Beni görmesen de olur

Yanıma uğramasan da

Konuşmayalım, ona da tamam

Ama bak Rıza Amca bekler şimdi seni

Çocuklara da kitap getirirsin,

          beraber okur alırsın gönüllerini

Hepsinin ayrı ayrı öpersin saçlarından

Beni öpme, tamam ben razıyım buna

Fakat kahrolan mahalleli

Asım Amcayı unutma sakın

Yani eğer gelirsen tabi

Asım amcanın kimsesi yok bilirsin

Git yanına, sohbet et, tavlada yenil ona

Müjgan teyzenin çiçeklerine selam ver geçerken,

Pek mutlu olur

Onunla da konuş, o da sever seni tıpkı benim…

Hayır, hayır

Bu bir isyan şiiri değil

Konu biz değil

Biz zaten yine severiz yeni birilerini

Kahvaltılar hazırlarız onlar için

Ellerini tutarız, sahilde yürürüz

Sinemada mutlaka öpüşürüz

Yatakta mutlaka sevişiriz

Kahvemizi içer, balkondan mahalleyi seyrederiz

Şiirler okuruz gözlerinin içine

Yaralarına tek tek dokunuruz

Biz iyileşiriz yine,

Fakat dedim ya kahrolan mahalleli

En azından son bir kez uğra yanlarına

Sana söz adımımı atmam sokağa

Pencereden gizlice uzatmam başımı

Adını anmam, gözlerineyse hiç bakmam

Ağlamam da hıçkıra hıçkıra

Sen yeter ki son bir kez uğra

Hem ben zaten ölüyüm,

Fakat kahrolan mahalleli…       

  

https://twitter.com/batininkizi 

https://www.instagram.com/batininkizi_selin_/

ANNEM BENSİZ UYKUDA

Bir hikâye yazmak istedim. Tüm ritüeller tamamdı. Kalemin ucunu sivrilttim, kalbim kanadı. Kalbin kapakları bir anda patlayıverdi, damarlarım perişan. Dün çok ağladım. Telefon çaldı açtım, annemdi. Durdum önce, hemen kestim ağlamayı. Anladı, tekrardan ağladım.

Kâğıttaki tüm karakterler o gece benimle birlikte masadaydı. Hepsinin yüzüne baktım. Ağladım dedim; biri başını salladı, öbürü çok sinirlendi, diğeri sessizdi. Geri kalana bakmadım. Sessiz olana yaklaştım, elini tuttum. Bak dedim, bak hepimiz yanındayız. Annem gibi ben de hemen anlamıştım.

Son satırlara yaklaşırken ben teker teker ayrılıyordu hepsi. Kulağımda Manuş Baba çalıyordu. Son cümleyi hala yazamamıştım. Tüm noktalar sözleşip virgüle dönüşüyordu.

Müziğin sesini biraz kıstım, balkona çıkıp şehri dinledim. Sokak sessizliğe kavuşmuştu. Lakin bu ölü toprağı biraz eşelesem orada birini bulacağımı biliyordum. Biraz daha dinledim geceyi, birinin sevgilisine sarılışını duydum. Titredim, biraz da hüzünlenmiştim. İçeriye girdim, kapatmadım balkonun kapısını. Hala Manuş Baba çalıyordu, ne de güzel karışıyordu sesi geceye. Hikâyeyi bitiremedim öylece bırakmaya karar verdim. Birkaç gün daha yaşatacaktım içimde. O masaya yine onlarla oturma isteğimden kaynaklanıyordu bu denli zorlanmam.

Telefona baktım. Annem uyumuştur diye aramadım. Bir yerde okumuştum; insan üzülünce ya da korkunca anne karnındaki gibi bacaklarını karnına doğru toplayıp kıvırırmış. Güvenli yere gitme isteğinden kaynaklanıyormuş. Belki de o yüzden annemi durmadan arıyorum.

“Yazmak için hüznü bekliyorsun, yapma” dedi odanın diğer ucundan bir ses. Bir nefes fazla bu odaya dedim. Kimse aldırmadı. Varlığımın ağırlığı sarsıyordu bedenimi. Keşke saat geç olmasaydı da arayabilseydim annemi. Bu karanlığın içinden çekip çıkarsaydı. Varlığımın anlamı olduğuna inandırır, beni çağıran ölüme kafa tutardı. Ellerimi balkon demirinden çeker ve sarılırdı. Ama saat geç, annem uykuda.

Tuhaf! Hayat, yaşamaya çalışırken önüme hep engel koyardı. Şimdi ölüme giderken elimden tutuyor. Karanlığa karışmama az kaldı.

Son bil vals. Yalnızlığın içinde sarılacağım son nefes. Son bir dize kâğıda, benden anneme veda.

“Kendimi öldürdüm, annem uykuda

Bileklerimden tek tek öperdi eğer uyansa

Benliğimi bağlayamadım yaşama

Annem seni çok sevdim, elveda

Ama o beni duyamaz, annem artık bensiz uykuda!”

 https://twitter.com/batininkizi

KARŞI KALDIRIMDAN

KARŞI KALDIRIMDAN

Seninle yolda yürüyoruz öyle karşılıklı

Karşı karşıya.

Sen karşı kaldırımdan bana doğru gelmektesin

Ben karşı kaldırımdan sana…

Fakat nasıl oluyor?

İkimizde görmüyoruz kendimizden hariç hiç kimseyi.

Yani nasıl oluyor, bakarken gözlerimize, gözlerimiz değerken birbirine

Yani gözlerimiz diyorum kilitlenmişken bir diğerine

Nasıl oluyor da başımızı diğer tarafa çevirebiliyoruz?

Yani nasıl oluyor da öyle alelade bir insanmışız birbirimiz için,

Sanki öyleymişiz de; geçip gidiveriyoruz.

Yani diyorum ki sevgilim

Ben tam yanından geçerken bir omuz mesafe nasıl oluyor da kilometrelere dönüşüveriyor?

Sen yanımdan geçip giderken bana değen rüzgârın nasıl oluyor da sarmıyor bedenimi?

Ben bunları anlamakta zorlanıyorum, beni affet.

Anlayamıyorum, anlam veremiyorum bu olanlara

Sen karşı kaldırımdasın ben senin karşında

Öyle geçip gidiveriyoruz işte değmeden birbirimize.

Sana sarılmadan bir omuz mesafe

Yani tüm bunlar nasıl oluyor

Nasıl oluyor da dönüp bakmıyoruz geriye

Şimdi oturmuş bir kaldırıma bütün bunları düşünüyorum

Bu yabancılığımızı

Bu yakın olan uzaklığımızı

Bu gururumuzu

Bu aşkımızı

Bu, bu…

Sevgilim ben oturmuş bunları düşünüyorum,

Fakat sen nasıl oluyor da hala alt ediyorsun hayatımı?  

                                                          13.05.2016

https://twitter.com/batininkizi

OĞUZ ATAY’A MEKTUP VAR

Sevgili Oğuz Atay,

Mektubuma sitem dolu cümleler ile başlamayı hiç istemezdim. Fakat elimde değil. Size söylemek istediğim çok şey var.

Benden önce doğup, beni beklemeden ölmüş olmanız traji komik bir sahne gibi. Herkes gülüyor, ben ise ağlıyorum. Beni bu dünyada bu insanların arasında savunmasız ve yapayalnız bırakmış olmanız centilmenliğinize hiç mi hiç yakışmıyor. Ama şunu söylemeden edemeyeceğim, iyi ki kitaplarınızı bırakmışsınız. Eğer onlar da olmasaydı yaşamıyor olduğunuz gerçeğini asla sindiremezdim. Kitaplarınız zaman zaman kafamı karıştırıyor. Hangi dünyada olduğumu unutturuyor. Gerçek miyim yoksa bir hayalin içinde miyim? Eğer gerçek olanlar Selim Işık ve Hikmet’in dünyası ise hemen yaşadığım bu saçma hayallerden uyanıp onlar ile birer kahve içmek isterim. Ama yok, benim yaşadığım gerçek onlar hayal ise; lütfen beni bu hayallerin içine hapsedin. Zira yaşadığım dünya epey bir acı barındırıyor ve beni tutsak ediyor. Tutsak ediyor beni acılara. Daha fazla dayanamıyorum Oğuzcuğum Atay.

Mezarını diyorum çiçeklerle donatacağım. Tutunacak bir dal bulmalıyım.

Bana anlatmalıydınız. Nasıl yaşamam gerektiğini, tüm bu olanlara nasıl katlanabileceğimi anlatmalıydınız. Beni böyle bir başıma bırakıp gitmemeliydiniz. Karşınıza geçip o delici bakışlarınıza gözümü kırpmadan sizi ne kadar çok sevdiğimi söyleyebilseydim keşke. O kitaplarını yazan ellerinizi tutabilseydim. Sizinle aynı odada bulunup aynı havayı nüfus edebilseydim. Aynı sabahlara uyanabilseydik beraber.

Sevgili Oğuz Atay,

Size bu mektubu yazmış olma sebebim, bu dünyaya ait olmadığım gerçeğinin günbegün farkına varmış olmamdır. Farkına varmış olmam ve yanınıza gelmek istiyor olmamdır. Biliyorum ki bana kızacaksınız. Kızmakta haklısınız belki de. Fakat benim olmayan bu hayatı daha fazla yaşayamayacağımı da biliyorsunuz.

Bakın bana. Bu ben değilim. İnsanlara gülümsüyor, onlarla konuşuyorum; yiyor, nefes alıyor, seviyorum. Yalan bir hayatı yaşıyorum. Siz de biliyorsunuz, bu ben değilim. İçimdeki fırtınaları durduramıyorken bir türlü, bunu gülümsemelerle kapatmaya çalışıyorum. Uyuyamıyorum, uyku tutmuyor hiç beni. Avare avare dolaşıyorum sokaklarda. İnsanlara anlatamıyorum derdimi. Ya hep bana üzülüyorlar ya da hiç anlamıyorlar. Ben bana üzülmelerini, acımalarını istemiyorum ki. Beni anlamalarını istiyorum. En azından anlamaya çalışmalarını.

Siz beni anlıyorsunuz değil mi? Anlıyorsunuz. Siz de yaşamış olmalısınız bunları. Anlatın bana, ne yapmalıyım? Bir silahla bitirebilirim bu hayatı.

Fotoğrafınızı aldım karşıma. Gözlerimi diktim gözlerinize. Soruyorum size, ne yapmalıyım? O güzel dudaklarınız saklıyor yaşadığım bu dramın sırrını. Konuşun benimle, size ihtiyacım var, lütfen.

Bu bahsi daha fazla sürdüremeyeceğim. Yanınıza gelme kararı aldım. Benim serüvenim bu kadar. Söylenilecek bütün sözler söylendi. Kitap bitti. Artık yeraltında paragraf açmalıyım.

Sevgili Oğuz Atay, yanınıza geliyorum. Buluşmamıza çok az kaldı.

                                                                                                                         28.08.2016

UÇURUMDAN DÜŞÜYORSUN

Gölgene bak

Aynadaki yansımana gülümse

Pencereyi aç ve sesimi kucakla.

Sarıl ona, güçlü dursun

Güçlü durmalı hayata, sarıl ona.

Gidişin geri dönüşü yok, hayır, hayır olmamalı

Kaybetmeden kendini geri dönemezsin

Eksilmeden çoğalamazsın.

Kim bu konuşan, aynadaki yansıma?

Gölgeni hiçbir zaman ezemezsin

Kim bu konuşan aynadaki yansıma?

Sarıl bana

Uçurumdan düşüyorsun!

Bak kayıyor ellerin

Gözlerin buluşuyor ölümle karanlıkta

Korkuyorsun, sarıl bana!

Gölgeni öp

Aynadaki yansımanı sev

Pencereni aç ve sesimi kucakla

Sarıl ona, çünkü korkuyorsun

Sarıl bana

Uçurumdan düşüyorsun.

03.01.2017

https://twitter.com/batininkizi

ÖLÜM SİZİN KAPINIZI ÇOKTAN ÇALMIŞ DEMEKTİR

Gecenin bir yarısı uykularınızdan uyandırıyorsa sizi bu keder

Ölüm sizin kapınızı çoktan çalmış demektir.

Işıkları açın, pencereye doğru uzanın

Parmak uçlarınızda pencereden dışarıyı seyredin

Nefes almanın bu kadar zor olduğu başka bir zamanı hatırlıyor musunuz,

Hatırlamıyorsunuz değil mi?

Kendinizi boşluğa bırakma hissi yırtarken göğüs kafesinizi

Elleriniz gergin, kalbiniz böylesine hızla atarken

Gözlerinizden aşağı dökülürken yaşlar

Korkuyorsanız, bir çocuk misali

Ölüm, sizin kapınızı çalmış demektir.

Korkmayın, onu içeri alın

Soğuk ama etkili bir sarılma ile karşılayın

Pencerenin tırabzanlarına birlikte sarılın

Gözyaşlarınızı rüzgar kuruturken, ölüm ile el ele, tek vücut

Son bir kez gökyüzüne bakın

Eğer gecenin bir yarısı uykularınızdan uyandırıyorsa sizi bu keder,

Gece ağır geliyorsa ruhunuza

Eliniz ayağınız tutmuyor, bacaklarınız tir tir titriyorsa

Nefesinizi hızlıca çekiyorsanız göğüs kafesinize

Dudaklarınızda hissediyorsanız ölümün o soğuk o buzlu tadını

Ölüm, sizin adınızı çoktan söylemiştir

Ve siz ölüm ile çoktan kavuşmuşsunuz demektir…

Şimdi

Son bir kez bakın gökyüzüne sonrada yavaşça gözlerinizi kapatın

Son bir nefes, bir nefes daha alıp yakın içinizi

Ellerinizi gevşetip tırabzanları bırakın

Ve yavaşça aşağıya…

Ölüm bu gece sizin için gelmiş demektir.

                                              16.08.2016

https://twitter.com/batininkizi 

HAKKIMDA

  Öncelikle herkese merhaba. Burada okuduğunuz her şey bana aittir. Bu blog kendi yazılarımdan oluşacaktır. 
  Uzun zaman önce yazmaya başladım. Galiba ruhuma ağır geliyordu bazı şeyler. Ben de kalemimle, yazdıklarımla hafifletmeye çalıştım kendimi.
  Çığlığımı duymazlıktan gelemezdim. Onu dinledim ve yazmaya başladım. Elbette profesyonel değil yazdıklarım. Sadece ruhumun çığlıkları, hepsi bu.
  Belki hislerinize ortak olmuş, belki sizin ruhunuzun da çığlığını duymuşumdur. 
  Belki bir şiirimin dizelerinde buluşuruz sizinle. Bir paragraf başında karşılaşır belki tanıdık ruhumuz.
  Ben orada sizi bekliyor olacağım...


  https://twitter.com/batininkizi

MERHABA SEVGİLİM

Merhaba sevgilim, hoş geldin

Dur bekle alayım ceketini ve şapkanı

Sana ağır gelen ne varsa bu hayatta çıkartalım üzerinden.

Terlik getireyim ayaklarına

Bak ben terliklerimle geldim sana

Bilirsin sevgilim aşk demekti bu

Aşkı olanınsa kalmazdı zamanı.

Fakat dur sevgilim, dur

Önce soymalıyız üstümüzden hayatı

Sonra ağır ağır öpmeliyiz

Ağır ağır…

Ölüm hiç yokmuşçasına, ayrılık kapıda hiç beklemiyormuşçasına

Yani öyle yavaş öyle ağırdan almalıyız ki hayatı

Tenlerimize dokunmalıyız

Benim bittiğim yerde sen,

Senin bittiğin yerde ben olmalıyım

Kâinata kafa tutarcasına

Denizler, okyanuslar, adalar, kıtalar kıskanmalı bizi

Dur sevgilim, dur

Öyle hızlı nefes alma

Öyle hızlı çarpmasın kalbin

Öyle hızlı sevme,

Alelacele olmasın bu sevişmeler

Hemen yataktan kalkma, sarıl bana

Saçlarımı kokla

Ellerimi tut

Ayakların değsin ayaklarıma

Gözlerin konuşsun

Öyle, öyle hemen yataktan kalkma.

Hem hani biz daha ağırdan yaşayacaktık hayatımızı

Hani yavaş yavaş, hani usul usul sevecektik birbirimizi

Sevgilim, beni böyle hemen bırakma

Hoşça kal kelimesi dökülmesin dudaklarından

Öyle bir çırpıda söyleme

Öyle hemen gidiverme

Çarpma kapıları hızlıca

Pencerelerden bakmayayım sırtına

Gidişine ağlamayayım öyle hızlı hızlı, öyle hıçkıra hıçkıra

Hemen dönüverme sokağın köşesini

Bari ağır adımlarla ilerle

Ne bileyim en azından bak son bir kere.

Sevgilim, merhaba yine ben

Galiba sana artık hoşça kal demeliyim

Hoşça kal sevgilim

Ölümüm diyorum, senin gidişindendir bilesin…

                                                          26.06.2016


https://twitter.com/batininkizi